Toen ons huis in Iran ontplofte om een reden die ik nog steeds niet weet, verloor ik mijn vader en zus. Ze verbrandden voor mijn ogen. Zelf lag ik vanaf dat moment enkele maanden in coma. Iedereen zei dat ik zou sterven, maar ik overleefde het. 

Ik overleefde, maar was enorm boos op de wereld, de mensen en God. Ik beloofde mezelf dat ik mijn hele leven plezier zou hebben. Ik ging met mijn vrienden naar Thailand en naar Turkije. We gingen naar clubs en discotheken om de pijn te vergeten. Op één van deze reizen naar Turkije, zag ik in het hotel een Iraniër die ’s nachts een boek pakte en het las. Ik wist niet wat voor boek het was, maar ik ging het ook lezen. Ik las en las en bleef tot in de ochtend op. Het was het verhaal over het leven van Jezus Christus, die net als ik geleden had en zelfs gekruisigd was, maar anderen had kunnen vergeven.  

Die ochtend vertelde ik mijn vriend dat ik een kerk wilde zoeken. In plaats van naar een club of discotheek te gaan, ging ik naar de kerk. Ik gaf mijn hart en leven aan God. 

Vanaf dat moment staat mijn leven op zijn kop. Mijn relatie met mijn moeder en broer, de enige overlevenden van de brand, genas. Toen ik uit coma ontwaakte, wist ik niet waarom ik het overleefde. Maar nu weet ik wie me redde. Het was Jezus Christus die mij weer leven gaf.