Ik ben Benjamin en was mijn hele leven op zoek naar God. Ik zocht niet naar de God over wie anderen in mijn familie en op school praten. Ik zocht naar de God die ik niet kende. Op een dag zei ik tegen Hem: ‘Ik begrijp niet Wie U bent en wat U van me wilt. Kom alstublieft, kijk me in de ogen en praat met me!’. Maar er gebeurde niets.  

Jaren gingen voorbij en mijn leven ging verder. Ik kreeg met veel problemen en moeilijkheden te maken. Ik verliet Iran met de hoop op een beter leven, maar in Turkije en Griekenland raakte ik verwikkeld in een hard, uitputtend en zondig leven. Ik schaamde me zelfs om toe te geven dat ik me het gebed herinnerde waarin ik God vroeg naar me toe te komen en met me te praten.   

Met moeite kwam in naar Europa en uiteindelijk naar Nederland. Ik woonde in een azc. Op een dag ging ik op uitnodiging van iemand naar een kerk. Ik zat achteraan in de zaal en huilde alleen maar. Plotseling zei de voorganger dat sommige mensen vandaag hun hart voor Christus zouden openen. Hij keek naar me en zei: ‘Jongeman met het lange haar, kom naar voren!’. Beschaamd en bang liep ik naar voren, naar het podium. De voorganger kwam naar me toe en keek me in de ogen. Toen zei hij tegen me: ‘Wilde je niet dat God in je ogen zou kijken en tot je zou spreken? Dat is wat Hij nu doet. Hij praat tegen je.’  

Mijn hele lichaam beefde en ik begon weer te huilen.  

Het was inmiddels jaren naar mijn gebed, maar God verhoorde het. Hij keek in mijn ogen en hield van me. Hij accepteerde en vergaf me.